Wielkość:

Dorosłe osobniki dorastają do około 3-4 cm.

Długość:

życiaZazwyczaj dożywają 15 lat.

Wygląd:

Ciało lekko spłaszczone grzbietowo-brzusznie, ubarwienie szare, szarobrunatne, jasnobrunatne do brązowego, z licznymi, małymi i nieregularnymi, czarnymi plamami. Strona brzuszna jasna. Oczy małe, słabo wyodrębnione, czarne, położone po bokach głowy. Przez głowę, od czubka nosa, poprzez oczy, do "szyi", biegną po obu stronach dwa czarne pasy. Tylne kończyny długie, równe długości ciała. Kończyny przednie krótkie. Palce spięte błoną pławną. Otwór gębowy mały.

Występowanie:

Afryka Zachodnia - Kongo, Zair, Gabon. Występuje w dolnym dorzeczu rzeki Kongo.

Cechy szczególne:

Płazy te nigdy nie wychodzą na ląd.

Ciekawostki:

Żabki te często trzymane są przez akwarystów razem z egzotycznymi rybkami, również z uwagi na to że są bardzo tanie, ich cena waha się w granicach od 2 do 3 zł/szt.

Aktywność:

Przeważnie w ciągu dnia, ale również wieczorem i w nocy (szczególnie w porze godowej). Często kryje się w wodnych zaroślach, pod korzeniami roślin i pod kamieniami.

Biotop:

W naturze zamieszkuje małe, zarośnięte roślinnością wodną zbiorniki wodne.

Akwarium:

Jako pomieszczenia dla tych żab można użyć zwykłego akwarium lub akwaterrarium. Zbiornik nie musi mieć części lądowej, (ponieważ nie wychodzą na ląd) chyba, że jako element dekoracyjny. Dno akwarium należy wysypać drobnymi kamieniami lub żwirem. Do dekoracji można użyć roślin wodnych. Poziom wody w akwarium nie powinien być zbyt wysoki, ponieważ zwierzęta te muszą co jakiś czas zaczerpnąć powietrza i przy dużym poziomie byłyby zmuszone pokonywać dość duża odległość od dna do powierzchni, co ze względu na ich małe rozmiary byłoby męczące. Można założyć mały filtr akwariowy, ale nie jest to konieczne. Woda powinna być cały czas czysta i często wymieniana. Zaleca się wodę odstaną.

Wielkość terrarium:

Nie wymagają dużego pomieszczenia, minimalne akwarium dla 4-6 osobników to ok. 30/15/20 cm (dł./szer./wys.).

Oświetlenie:

Jeżeli akwarium stoi w ciemnym miejscu do jego oświetlenia można użyć promiennika, żarówki lub świetlówki o słabej mocy przez ok. 12 h, a w miejscu nasłonecznionym lub słabo nasłonecznionym oświetlenie nie jest konieczne.

Temperatura:

Od 20 do 25°C zarówno dla wody jak i powietrza.

Wilgotność:

Żyją wyłącznie w wodzie, dlatego terrarium nie musi być dodatkowo zraszane i wilgotność powietrza sama będzie się utrzymywać na odpowiednim poziomie (75-90%).

Żywienie:

Żywi się drobnym pokarmem, takim jak ochotki, rureczniki, larwy komarów, oczliki, itp. a w przypadku braku żywego pożywienia można podawać mrożony oraz kawałki mięsa, przede wszystkim rybiego (ryb słodkowodnych), które na pęsecie należy podsunąć żabie pod otwór gębowy i poruszać. Pomimo swoich niewielkich rozmiarów i delikatnej budowy, płazy te są dosyć wytrzymałe i przez pewien okres mogą nie przyjmować pokarmu.

Rozmnażanie:

Głównym czynnikiem stymulującym te płazy do rozmnażania się i wywołującym porę godową jest podwyższenie temperatury wody. Samce w tym okresie wydają cichy, ale dobrze słyszalny, dość wysoki dźwięk, przypominający trochę skrzypienie drzwi. Gdy samica jest gotowa do złożenia skrzeku, zawierającego ok. 1000 jaj, samiec chwyta ją przednimi kończynami tak jak ma to miejsce u innych żab i zapładnia jaj (zapłodnienie tak jak u wszystkich płazów jest zewnętrzne). Skrzek składany jest przez samicę pod powierzchnią wody, później przykleja się do roślin wodnych, korzeni, itp. Jajeczka mają barwę brązową i średnicę 2mm. Po 1,5 - 2 dniach wylęgają się kijanki, których odchów nie jest łatwy. Młode osobniki należy oddzielić od dorosłych.

Uwagi:

Nie mogą nawet przez krótki czas pozostawać bez wody. Nie należy ich brać do ręki i wyjmować z wody.

Gekon lamparci

Gekon lamparci to jaszczurka bijąca wśród terrarystów rekordy popularności. Składa się na to niewątpliwa uroda tego zwierzęcia, niewielkie rozmiary a co za tym idzie – wymagania „lokalowe”, łagodność i łatwość oswajania się. Zwierzęta dostępne w handlu pochodzą z hodowli w niewoli, są niedrogie (pomijając wyszukane odmiany barwne) i nie kłopotliwe. Nic więc dziwnego, że gekon lamparci ma tylu wielbicieli zarówno wśród początkujących jak i zaawansowanych hobbistów. Jedyną wadą gekona lamparciego, jest nocny tryb życia co sprawia, że przez większość dnia obserwujemy puste terrarium. Jest to więc dobre zwierzątko dla osób przebywających większość dnia poza domem – po powrocie zawsze znajdą chwilę by poobserwować swoich podopiecznych i zająć się nimi. Jednak każdy, kto nie wymaga by w terrarium cały dzień tętniło życie, będzie zadowolony z tej uroczej jaszczurki.

Na wolności gekony te zamieszkują suche, skaliste i trawiaste obszary Azji. Należą one do tak zwanych „gekonów powiekowych” - w odróżnieniu od innych gekonów ich oczy wyposażone są w ruchome powieki, gekony te śpią z zamkniętymi oczami. Nie mają przylg na kończynach i nie potrafią tak jak toke czy felsumy wspinać się po gładkich powierzchniach – jeśli chcemy by mogły wykorzystać ścianki swojego terrarium do wspinaczki, musimy im to ułatwić poprzez odpowiedni wystrój. Podstawowa barwa ciała jest żółto-szara z licznymi czarnymi bądź brunatnymi cętkami. Łapki niezbyt długie o delikatnych palcach, budowa łap wskazuje na naziemny tryb życia. Głowa jest dość duża, o wyjątkowo pięknych, nieco skośnych, ciemno zielonych oczach. Ciało pokryte licznymi drobnymi łuskami, na części grzbietowej występuje także łuski większe, guzełkowate . Cechą charakterystyczną gatunku jest bardzo gruby ogon, podzielony na wyraźne segmenty i służący zwierzęciu do magazynowania substancji odżywczych, które mogą być wykorzystane w czasie głodu. Dobrze odżywione gekony mają zawsze gruby ogon.

Czy kupić gekona?

Gekon lamparci jest ładną i niekłopotliwą jaszczurką, która przy dobrej opiece zamieszka w Twoim domu na długie lata (zwykle kilkanaście lat). Jednak mimo, że gekon nie wymaga wiele czasu i zachodu, z racji swojego długiego życia nie nadaje się dla osób, które szybko nudzą się zwierzęciem. Przede wszystkim zastanów się, czy codziennie przez kilkanaście lat, będziesz mieć chęci, by gekona nakarmić, zmienić mu wodę na świeżą, posprzątać terrarium, dbać by zawsze działało ogrzewanie i oświetlenie. Raz na jakiś czas warto też znaleźć chwilę, by dokładnie obejrzeć podopiecznego i skontrolować jego stan zdrowia. Pamiętaj, że większość czasu, gdy będziesz mieć okazję obserwować gekona, będzie on spał lub wylegiwał się – gady prowadzą dość leniwy tryb życia, a to dodatkowo jest zwierzę o aktywności nocnej. Jeśli jesteś osobą odpowiedzialną i systematyczną i z biegiem czasu przywiązujesz się do swoich zwierząt a nie nudzisz nimi nic nie stoi na przeszkodzie by kupić gekona.

Kameleon jemeński

Kameleon jemeński (Chamaeleo calyptratus) to jeden z większych gatunków kameleona. Samce osiągają długość 50cm, samice mniejsze, około 35cm. Jest to bardzo piękny gatunek, posiadający ciekawe barwy, uwidaczniające się szczególnie gdy zwierze jest podniecone. Samce szczycą się wysokimi hełmami na głowach. Również samice nie są ich pozbawione, lecz ich hełmy nie są tak wysokie.
Kameleony jemeńskie tak jak pozostałe gatunki kameleonów cechuje przystosowanie do nadrzewnego trybu życia - palce kończyn ustawione są przeciwstawnie i zrośnięte, ułatwiając im chwytanie gałązek. Ogon jest chwytny jak u małp, często kameleony podczas snu lub podniecenia zwijają go w 'ślimaka'. Oczy obracają się niezależnie od siebie. Powieki są zrośnięte. Kameleony jemeńskie pozbawione są błon bębenkowych, ich głównym zmysłem jest wzrok. Siedząc nieruchomo lub spacerując poruszają oczami i błyskawicznie zauważają potencjalną ofiarę. Polują za pomocą języka wyrzucanego błyskawicznie w kierunku ofiary, która przylepia się do zakończenia języka i jest wciągana do pyska zwierzęcia. Gatunek bardzo żarłoczny, szczególnie chętnie poluje na żywo poruszające się owady. Charakteryzuje się bardzo szybką przemianą materii przy jednoczesnym słabym trawieniu, co sprawia, ze jest studnią bez dna, co bywa uciążliwe dla kieszeni opiekuna.
Osławiona zmiana barw służy w dużej mierze wizualnej komunikacji między osobnikami. Samce przeprowadzają bezkrwawe pojedynki polegające na przybraniu jak najjaskrawszych barw. Również przed samicą samiec popisuje się przepychem barw. Zalecając się do samicy mój samiec paradował przed nią jaskrawo ubarwiony, skręcając i rozkręcając ogon. Również podrażniony napaścią kameleon przybiera żywe kolory. Spokojny jest ubarwiony mniej jaskrawo, raczej pastelowo. Z kolei zestresowany czy chory staje się ciemny, niekiedy prawie czarny. Ciekawa jest zmiana barw, która zaobserwowałam u samicy w ciąży. Samica z jasno-zielonej w ciemniejsze kropeczki stała się czarna w wyraźne żółte punkty. Taka zmiana barwy ma na celu zakomunikowanie o stanie samicy i odstraszenie od niej samca.
Na wolności kameleon jemeński rzadko opuszcza gałązki krzew, zarośli i drzewek by zejść na ziemię, czasem jednak czyni to. Nie osłonięty roślinnością porusza się charakterystycznym ruchem wyciągając i cofając łapki. Najbezpieczniej czuje się osłonięty w gęstwinie.
Agresję i podenerwowanie okazuje głośno sycząc. Dorosły samiec potrafi dość mocno ugryźć. Samice są spokojniejsze i bardziej płochliwe niż samce.
Jest wiele powodów, dla których Chamaeleo calyptratus jest najlepszym wyborem dla osób pragnących posiadać kameleona. Obecnie kameleony na wolności są poważnie zagrożone wymarciem. Wyłapywanie dla celów terrarystycznych jeszcze pogarsza sytuację. Kameleony są zwierzętami delikatnymi, wymagającymi ręki doświadczonego hodowcy. W niewoli część gatunków mnoży się ciężko, najczęściej ginąc bez sensu i bezpotomnie w jakimś terrarium. Kameleony jemeńskie w niewoli mnożą się bardzo dobrze, a osobniki pochodzące z hodowli dobrze trzymają się w terrariach. Dlatego też na zakup kameleona może pozwolić sobie nieco mniej doświadczony terrarysta, jeśli tylko wcześniej zdobędzie informacje na temat opieki nad tym zwierzęciem.

Samczyk czy samiczka?Osoby, które przeczytały powyżej, iż samiczki są łagodniejsze, być może zdecydują się na samicę. Jeśli jednak chcemy mieć tylko jednego kameleona zdecydowanie doradzam samca. Samice znoszą jaja, nawet jeśli nie przebywają z samcem (jaja są rzecz jasna nie zapłodnione i nic się z nich nie kluje), co bardzo je osłabia. Dodatkowo u kameleonów często występuje zaparcie jaj, mogące doprowadzić do śmierci gada. Samice żyją krócej od samców. Większy i okazalszy samiec może więc cieszyć nas swoją obecnością bez powyższych problemów. Ponieważ dymorfizm płciowy tego gatunku nie pozostawia żadnych wątpliwości co do płci danego osobnika, nie będziemy mieć żadnego problemu z wybotem pożądanego zwierzęcia, nawet jeśli zdecydujemy się na zakup maluszka.

Drzewołaz złocisty

Należy do grupy Tinctorius, rodziny Dendrobatidae - jest to najpopularniejsza grupa drzewołazów spotykanych w hodowli. Zamieszkuje wilgotne lasy równikowe Ameryki środkowej, od Panamy przez Nikaraguę do Kostaryki. Występuje zazwyczaj na wysokościach od 50 do 800 metrów nad poziomem morza. Żyje pojedynczo lub w małych gromadach, przeważnie w pobliżu rzek, strumieni, czy innych zbiorników wodnych. Są bardzo zwinne, szybko się przemieszczają. Nazwa łacińska tego drzewołaza - Dendrobates auratus - wzięła się od metalicznego połysku jego kamuflażu, zaś polska nazwa - Drzewołaz złocisty - jest bezpośrednim tłumaczeniem łacińskiej.

Wygląd

Jest średnim co do wielkości drzewołazem - osiąga maksymalnie 4 cm. Ma charakterystyczną dla tych płazów krępą budowę ciała. Palce pozbawione są błony pławnej, ponieważ te Dendrobatesy nie potrafią pływać. Mają niemal niezliczoną ilość odmian kolorystycznych - najczęściej spotykana charakteryzuje się czarnym tłem skóry i metalicznie zielonymi plamami.

Tryb życia

Drzewołazy złociste prowadzą dzienny tryb życia, choć lubią wychodzić w nocy. W naturze przesypiają noc w kryjówkach i w dzień wychodzą na polowanie. Należą one do aktywnych myśliwych - nie czekają w kryjówce na owady, lecz same ich szukają.

Podłoże: Najpierw sypiemy na dno terrarium cienką warstwę żwirku akwariowego i przykrywamy ją włóknem kokosowym. To wszystko pokrywamy warstwą torfu zmieszanego z odrobiną piasku. Następnie zraszamy obficie podłoże i sadzimy na nim mech. Możemy dodatkowo pokryć to warstwą bukowych i dębowych liści. Mech i liście bierzemy z czystego lasu. Mech musi zostać oczyszczony i wymoczony przed włożeniem go do terrarium. Sadzimy w nim rośliny takie jak Bromelie, Bluszcze, Fikusy, Paprocie i Storczyki. Oświetlamy terrarium jarzeniówką w cyklu 12-godzinnym, ponieważ żarówki wysuszają i zbyt mocno ogrzewają powietrze. Płazy te lubią mieć w terrarium miseczkę z wodą, ale o maksymalnej głębokości od 0,5 cm - 1,5 cm w zależności od rozmiarów mieszkających w terrarium drzewołazów, gdyż zbyt głęboki zbiornik stwarza ryzyko utopienia się Dendrobatesów. Gatunek ten wymaga sporej ilości kryjówek i gęsto obsadzonej roślinami części terrarium, w której odbywać się będą gody.

Karmienie

Podajemy muszki octówki, skoczogonki, wylęg świerszcza i tzw. plankton łąkowy - np. koniki polne. Pokarm posypujemy co 3 karmienia Vibowitem junior, co pozwoli nam utrzymać płazy w dobrej kondycji, zapobiegając niedoborom witamin . Wymagają także podawania wraz z pokarmem wapnia.

Rozpoznawanie płci

Samce są mniejsze, szczuplejszej budowy ciała i wydają odgłosy. Samice są duże, masywnej budowy i obłych kształtów.

Rozmnażanie

Gody trwają od połowy lipca do połowy września. W tym okresie można spryskiwać terrarium wodą by dodatkowo zwiększyć wilgotność. Podczas godów samce wybierają sobie dogodne miejsca do nawoływania samic i zaczyna się "koncert". Zwabione samczym śpiewem samice zbliżają się do partnerów, które ciągłymi wołaniami wabią samice w miejsca, w których mogą one złożyć skrzek. Zapłodnienie jaj następuje zazwyczaj po kilku minutach, jednak zdarza się że następuje ono po kilku godzinach. Drzewołazy złociste znoszą skrzek w różnych kryjówkach, niekiedy też w wodzie. Zdarza się że zostanie on przyklejony do liścia jakiejś rośliny nad miseczką z wodą. Składanie go w wodzie to złe rozwiązanie, taki skrzek zazwyczaj się marnuje, toteż płazom tym należy zapewnić specjalnie przygotowane miejsce na złożenie skrzeku - pod kryjówkami kopiemy dołki, do których wkładamy pojemniki po kliszy. Można także włożyć w te miejsca małe , płytkie miseczki z odrobiną wody. Kiedy Dendrobatesy zniosą tam skrzek, samiec przez 2 tygodnie będzie go zwilżać wodą z miseczki. Gdy kijanki już się wyklują, dorosłe osobniki zaczną brać je na plecy i zanosić do wody. To dobry moment by je im odebrać. Jeśli jednak hodujemy drzewołazy w grupie, trzeba zrobić to wcześniej - inne samice mogą zjeść lub zniszczyć skrzek konkurentki. Kijanki karmimy glonami, pokruszonym na drobne kawałki pokarmem dla ryb, sałatą i krojonymi rurecznikami . Codziennie podmieniamy część wody , co jakiś czas wrzucamy do środka rozpuszczalny wapń dla żółwi (do kupienia najczęściej pod postacią wapiennego żółwika w sklepach zoologicznych). Młodym, przeobrażonym Drzewołazom podajemy skoczogonki i, gdy podrosną, muszki owocówki. Dopiero później karmimy je wylęgiem świerszczy i innym większym pokarmem. Temperatura w której przebywają skrzek i kijanki powinna wahać się od ok. 24 do 25°C.

Chwytnica czerwonooka

Pochodzenie

Zamieszkuje Amerykę Środkową (Kolumbia, Kostaryka, Nikaragua, Panama) oraz Południowy Meksyk (Veracruz i Oaxaca).

Budowa

Ma smukłą, delikatną budowę. Kończyny są cienkie i długie (w szczególności tylne), zakończone palcami zaopatrzonymi w przylgi o bardzo dużej przyczepności. Tułów jest wąski i szczupły, głowa trójkątna z dość silnie wystającymi oczami. Kolor grzbietu Chwytnicy jest soczyście zielony, czasem ozdabiają go niewielkie białe plamki. Na niebieskim tle boków ciała znajduje się żółte żebrowanie. Niebieską barwę mają również wewnętrzne powierzchnie ud i ramion. Palce są pomarańczowe. Brzuch ma barwę białą, w okolicy kloaki i ud pokrywa go drobny marmurek. Najbardziej niesamowite wrażenie stwarzają rubinowoczerwone oczy, które w czasie snu zakryte są wzorzystą powieką dolną. Po przebudzeniu zwierzę otwiera je szeroko, ukazując je w całej okazałości. Chwytnica kolorowa potrafi zmieniać swoją barwę w zależności od samopoczucia, pory dnia i otoczenia, w którym się znajduje.

Dymorfizm płciowySamce są mniejsze od samic, wyraźniej ubarwione. U dorosłych podgardle może mieć ciemniejsze zabarwenie ze względu na obecność rezonatora.

Środowisko i tryb życia

Agalychnis callidryas zasiedlają korony drzew tropikalnego lasu deszczowego. W trakcie pory deszczowej schodzą w jego niższe partie w celu odbycia godów. Spotyka się je głównie w dolinach położonych w bliskości rzek. W ciągu dnia przebywają pośród liści drzew i porastających je roślin. Czas ten spędzają przycupnięte z podkurczonymi pod siebie kończynami na spodniej stronie liści. W tej pozycji oczekują na nadejście wieczoru. Wraz ze zmierzchem ożywiają się i zaczynają wędrówkę w poszukiwaniu pokarmu. Poruszają się w bardzo specyficzny sposób przypominający trochę chód kameleona. Obejmując gałązki palcami kroczą powoli i ostrożnie. Wyjątkowa przyczepność przylg zapewnia im doskonałe bezpieczeństwo na wysokości. Nawet na jednej tylko kończynie są w stanie utrzymać ciężar swojego ciała. W terrarium można zaobserwować jak polując przybierają akrobatyczne pozy, łącznie z połykaniem zdobyczy wisząc głową w dół. Pomimo pozornej powolności, w razie zagrożenia potrafią poruszać się bardzo szybko i skakać na spore odległości. Ta sama szybkość cechuje je w trakcie polowania. Ze względu na ich silny uchwyt należy bardzo uważać przy wyjmowaniu ich ze zbiornika, tak aby nagłym mocnym pociągnięciem nie wyrządzić im krzywdy.

Terrarium

Chwytnice wymagają przestronnego, dobrze przewietrzanego terrarium o wymiarach 60x60x100 (dł., sz., wys.).W części spodniej powinien znaleźć się basen głębokości 10-15 cm . Woda w nim powinna być codziennie zmieniana na świeżą. Jako podłoża można użyć substratu, mchu lub wermikulitu. Bardzo ważna jest odpowiednia obsada roślinna zapewniająca im poczucie bezpieczeństwa. Ponieważ są lekkie i delikatne z powodzeniem można zastąpić gałązki do wspinania naturalnymi pędami rosnących w terrarium roślin. Takie rozwiązanie ma też tą zaletę, że eliminuje możliwość powstawania pleśni, co często zdarza się w przypadku korzeni i gałązek, które nie zawsze łatwo jest przed tym zabezpieczyć. Jeśli zdecydujemy się na stosowanie gałązek to lepiej , aby były to bambusowe tyczki o niewielkiej średnicy.Temperatura chowu powinna wynosić 24-27°C, korzystny jest jej nocny spadek do 20°C, przy czym populacje pochodzące z terenów Meksyku znoszą spadki temperatury poniżej tej wartości. Zbiornik najlepiej ogrzewać przy pomocy kabla lub maty montowanych na zewnątrz. Wilgotność powinna utrzymywać się na poziomie 60-80% w czasie okresów zmniejszonych opadów i 80 do blisko 100% w okresach deszczy zenitalnych ( pory te wyszczególniałam w opisie rzekotki żabiej). Aby utrzymać wilgotność na właściwym poziomie należy zraszać terrarium kilkakrotnie w ciągu dnia letnią, odstaną wodą.Zbiornik oświetlamy odpowiedniej mocy świetlówką w trybie 12 godzinnym, który ulega skróceniu do 10 godzin podczas trwania pory suchej.

Karmienie

Agalychnis callidryas żywimy wszelkiego rodzaju owadami odpowiednich rozmiarów. Ważne jest by były to owady mające zdolność poruszania się po całości terrarium, ponieważ chwytnice niechętnie schodzą na dół i podawanie im pokarmów pozostających na dnie zbiornika mija się z celem. Doskonale do karmienia nadają się muchy, ćmy, cykady, koniki polne, mole, świerszcze, dorosłe karaluchy niewielkich rozmiarów.Pokarm wpuszczamy do terrarium wieczorem. Młode żabki karmimy codziennie, starsze w zależności od ich preferencji raz na dwa lub trzy dni.

Rozmnażanie

Chwytnica kolorowa rozmnaża się w porze najobfitszych opadów. W okresie tym samce zaczynają nawoływanie, często zdarza się, że współzawodniczą ze sobą o względy samicy tocząc nawet walki, lub też gromadnie usiłują zająć na jej plecach pozycję umożliwiającą najlepszy uchwyt. Samica za miejsce składania skrzeku obiera odpowiedni liść zwisający nad powierzchnia wody. Podczas gdy wydala jajeczka, samiec(jeden lub większa ich ilość) zapładnia je. Liczba ich sięga 40-80 sztuk. Otoczone są galaretowatą, przezroczystą substancją, zabezpieczającą je przed wysychaniem. Wylęg następuje przeciętnie w ciągu siedmiu następnych dni. Wyklute kijanki poruszając się wpadają do wody i tam odbywają dalszy rozwój, aż do pełnego przeobrażenia. W terrarium rozród można stymulować obniżeniem temperatury i ograniczeniem pożywienia w porze suchej, oraz wzrostem temperatury do 30°, intensywnym karmieniem i spryskiwaniem w okresie największych opadów. Rozród w niewoli jest trudny ale możliwy.

Uwagi

Gatunek bardzo nieodporny na stres, brak higieny, nagłe zmiany temperatury itp. Nie należy bez wyraźnego powodu brać ich na ręce i bezwzględnie trzeba utrzymywać zbiornik i elementy jego wystroju w idealnej czystości. Chwytnica czerwonooka jest zwierzęciem pożądanym przez wielu hodowców ale nie jest gatunkiem, który można polecić początkującym terrarystom.

Drzewołaz karłowaty

Występowanie

Drzewołaz karłowaty występuje w wilgotnych lasach ameryki środkowej - od Nikaragui poprzez Panamę do Kostaryki, gdzie występuje najliczniej. Najbardziej znaną hodowcom odmianą pumilio jest odmiana "Blue Jeans". Rzadsze odmiany takie jak "Siquirres" czy "Darkland" występują głównie na licznych wysepkach u wybrzeży Kostaryki. Drzewołazy te żyją w dużych, liczących nawet do 2000 osobników koloniach. Są płazami typowo naziemnymi, rzadko wspinają się na drzewa.

Wygląd

Drzewołaz karłowaty jest jednym z najmniejszych drzewołazów. Długość jego ciała waha się od ok. 2 do 3 cm. Mimo to jest bardzo pożądanym przez terrarystów gatunkiem ze względu na jego piękne ubarwienie. Obecnie jest znanych aż 30 odmian D.pumilio !

Terrarium

Tropikalne, o układzie poziomym i wymiarach dla parki 30 x 40 x 30 cm. Temperaturę utrzymujemy na 25°C w dzień i 20°C w nocy. Wilgotność min. 90 %, mile widziany fogger. Sadzimy dużo roślin, a przede wszystkim powinna się znajdować w terrarium przynajmniej jedna bromelia.

Tryb życia

Aktywne podczas dnia. W terrarium są bardzo ruchliwe, wręcz „ciekawskie”. D.pumilio to gatunek bardzo wdzięczny w hodowli, szczególnie ich gody są bardzo ciekawe. Podobnie jak inne drzewołazy, spędzają one większość życia na poszukiwaniu pokarmu. Samce D.pumilio, pomimo swych niewielkich rozmiarów, są niezwykle agresywne. Dlatego nie można w żadnym wypadku trzymać dwóch razem.

Rozmnażanie

Do niedawna Drzewołazy karłowate były uważane za niemożliwe do rozmnożenia w niewoli. Przyczyną tego był pokarm kijanek. Kijanki D.pumilio żywią się tylko i wyłącznie „pustym” skrzekiem zniesionym przez matkę. Z początku terraryści obchodzili się z nimi tak, jak z kijankami innych gatunków – można się domyślić, z jakim skutkiem. Niektórzy hodowcy próbowali "naśladować" ten pokarm podając kijankom białko kurzych jajek, jednak również nie przynosiło to efektów. Niektórzy uważali je za niemożliwe do rozmnożenia w niewoli. Po jakimś czasie w USA spróbowano pozostawić kijanki w terrarium opiece rodziców – ku zaskoczeniu hodowców, dobrze zaaklimatyzowane matki karmiły kijanki tak jak w naturze. Dzisiaj są one łatwe do rozmnożenia, jeśli tylko nie będą zestresowane czy źle karmione.

Gody

Dendrobates pumilio rozpoczynają się zwykle podczas pory deszczowej, mniej więcej od połowy października do końca marca. Jeśli poważnie myślimy o ich rozmnożeniu, warto w tym czasie spryskiwać terrarium i podnieść nieco temperaturę. Same gody praktycznie nie różnią się od tych odbywanych przez inne drzewołazy. Dokładniej cały proces opisałem w dziale Rozmnażanie. Tam znajdziecie też kilka uwag odnośnie rozmnażania D. pumilio.

Karmienie D.pumilio karmimy tak jak wszystkie inne drzewołazy. Jedzą owocówki, skoczogonki, wylęg świerszcza, itp.

Uwagi i ważne informacje

Dendrobates pumilio nie jest gatunkiem trudnym w hodowli, ale też do najłatwiejszych nie należy. Przede wszystkim trzeba pamiętać o tym, że nie można trzymać dwóch samców razem. Są aktywne, pięknie ubarwione, i dlatego też szybko stały się popularne w hodowli za granicą. Niestety jest wręcz niemożliwe kupienie ich w Polsce, przynajmniej na chwilę obecną.

Rzekotka drzewna

Rzekotka drzewna (Hyla arborea) to chyba najładniejszy i najsympatyczniejszy krajowy przedstawiciel płazów bezogonowych (ta nazwa za to nie brzmi zbyt sympatycznie). Nic dziwnego, że przedstawiana na wielu stylizowanych ilustracjach w bajkach dla dzieci królewna (bądź królewicz), zamieniona przez złą czarownicę (bądź czarownika) w "żabę", zadziwiająco przypomina właśnie rzekotkę, która z naukowego punktu widzenia żabą (Rana) nie jest. Podobieństwo oczywiście nie obejmuje nieodzownej korony, której w terenie u rzekotek nie zaobserwowałem. Być może jednak pechowo nie udało mi się trafić na właściwą rzekotkę - będącą tak dobrą partią (do ożenku), a wymagającą tylko pewnych zabiegów, hm... "magicznych", w celu przywrócenia jej ludzkiej postaci.

Wracając na grunt systematyki - rzekotka drzewna (podobnie zresztą jak cała masa innych europejskich - i nie tylko - roślin i zwierząt) została po raz pierwszy opisana przez szwedzkiego uczonego, twórcę nowożytnej taksonomii - Karola Linneusza (Linnaeus), w 1758 roku. Należy do rodziny rzekotkowatych (Hylidae), rzędu płazów bezogonowych (Anura) i gromady płazów (Amphibia). Jest gatunkiem chronionym. W Polsce występuje na terenie całego kraju (z wyjątkiem gór) - przede wszystkim na obrzeżach lasów, w parkach na porębach, w pobliżu stawów. Rodzina Hylidae obejmuje 32 rodzaje i ponad 400 gatunków, z których większość występuje w wilgotnych, tropikalnych lasach Ameryki Środkowej i Południowej oraz Australii.

Rzekotka drzewna jest nie tylko zwierzątkiem ładnym i sympatycznym, nie wzbudzającym dreszczy nawet u najbardziej "obrzydliwych" osób, ale także pod wieloma względami wyjątkowym dla naszej fauny.

Jej cienka i gładka skóra - w odróżnieniu od np. ropuch (Bufo spp.) i kumaków (Bombina spp.) - jest lśniąca i pozbawiona skupisk gruczołowych. Brzuszna strona ciała jest jednolicie kremowobiała. Ubarwienie strony grzbietowej jest najczęściej jednolicie trawiastozielone. Najczęściej, bo zwykle spotkać ją można wśród zielonych liści drzew czy krzewów. Rzekotka jednak posiada pewną niezwykłą właściwość. Mianowicie ubarwienie grzbietu może się zmieniać w zależności od warunków środowiska oraz od stanu fizjologicznego osobnika. Zupełnie jak u kameleonów! Skala barw jest bardzo duża: od cytrynowożółtej, poprzez zielenie, brązy, szarości z odcieniem oliwkowym, liliowym, niebieskawym, aż po czerń. Po ustąpieniu lub zmianie działającego na płaza bodźca - czyli np. zmianie dominujących barw otoczenia, jego temperatury, wilgotności, naświetlenia itd. - powraca normalny, zielony kolor skóry. Pod względem zdolności dostosowywania ubarwienia (szybkości zmian i zakresu barw) rzekotka jest absolutnym ewenementem wśród naszych płazów. Właściwość ta pełni oczywiście funkcję ochronną (mimikra) i utrudnia dostrzeżenie płaza. Poza tym zielony grzbiet również kształtem przypomina blaszkę liściową, dzięki czemu rzekotka jest zupełnie niedostrzegalna na tle krzewów, w których zwykle przebywa. Zresztą nawet w przypadku zagrożenia płaz ten tkwi nieruchomo na gałązce lub liściu, a w razie czego spada z gałązki, na której go wypatrzyliśmy, w gęstwinę liści poniżej i... życzymy przyjemnych poszukiwań. Właściwości te powodują, że samo stwierdzenie obecności rzekotek na danym terenie, nie mówiąc już o badaniu ich liczebności, możliwe jest niemal wyłącznie w okresie godowym, gdy populacja zbiera się w upatrzonym zbiorniku wodnym

Samice rozpoczynają składanie jaj przy temperaturze wody sięgającej ok. 14 °C, a apogeum przypada w maju, przy 17 do 24 °C. Jaja są składane w kilku przyklejonych do pędów roślin wodnych pakietach, po ok. 20 do 150 sztuk w każdym. Na gody i składanie jaj rzekotki wybierają większe stawy, zwłaszcza bogato zarośnięte roślinnością wodną i szuwarami, w pobliżu parków, lasów i zarośli. W okresowych zbiornikach wodnych składanie jaj odbywa się tylko na pogórzu

Kijanki rzekotek mają oczy szeroko rozstawione po bokach ciała, co jest cechą wyjątkową wśród krajowych Anura (znowu wyjątek). W okresie maksymalnego rozwoju (czyli wtedy, gdy są największe) osiągają 50 mm długości. Po ok. 3 miesiącach od opuszczenia osłon jajowych, a więc na ogół w lipcu i sierpniu, kijanki przeobrażają się w malutkie, 13- do 15-milimetrowe rzekotki. Termin metamorfozy zależy jednak od momentu złożenia jaj, temperatury wody w stawie, obfitości pokarmu i może przypaść wcześniej lub później - nawet na początku października. Notowane były także przypadki zimowania kijanek w stawach. Dojrzałość płciową rzekotki osiągają po ok. 2 latach.

Poza okresem godów rzekotka jest gatunkiem wybitnie lądowym i nie byłoby w tym nic niezwykłego (większość naszych płazów spędza czas poza okresem godowym na lądzie) gdyby nie fakt, że (jak nazwa gatunkowa podpowiada) żyje... na drzewach. Jest to możliwe dzięki szczególnym właściwościom jej palców, których końce są zaokrąglone i zaopatrzone w poduszeczkowate przylgi, umożliwiające wspinanie się. Dzięki jednoczesnemu współdziałaniu dwóch zjawisk - adhezji (zassania) i przylepiania - potrafi znakomicie poruszać się nawet po pionowych szklanych powierzchniach, wspinać się po pniach lub przebywać na gładkich, często zwisających liściach roślin. Najczęściej przesiaduje nieruchomo, czatując na zdobycz. Znajdujące się blisko owady chwyta nagłym wyrzutem języka pokrytego lepką wydzieliną, do której ofiara zostaje przyklejona. Do lecącego owada zręcznie skacze, często na znaczną odległość, i w skoku chwyta go otwartym pyskiem. Prawie nigdy nie chybia. Zjada także pająki i ślimaki.

Poza okresem godów rzekotki żyją na ogół samotnie, zdarza się jednak spotkać po kilka osobników na jednym drzewie. Można to stwierdzić po charakterystycznym skrzeczeniu samców, wydawanym podczas życia lądowego - zupełnie innym niż głos godowy. Udało nam się jednak kilka razy sprowokować zaszytych w koronach drzew panów do takiego właśnie skrzeczenia, puszczając z taśmy magnetofonowej nagrany... koncert godowy rzekotek. Czyżby po okresie godów chcieli, ale już nie mogli (śpiewać)? Zwyczaj ten przyczynił się prawdopodobnie do powstania poglądu (skądinąd mylnego), że rzekotki skrzeczą "na deszcz". W niektórych rejonach Polski płazy te były w związku z tym chwytane i trzymane w niewoli, w charakterze "pogodynki". Odradzamy jednak takie eksperymenty (zwłaszcza, że są zabronione), polecamy natomiast wieczorne wyprawy nad stawy i rozlewiska, celem wysłuchania wspaniałego wiosennego koncertu rzekotek.